Etappe 95: Abadin - Vilalba

Volgende week zondag, 1 augustus, is het weer zover: 31 jaar in dienst bij m’n werkgever Trilec. Weer een jaartje bij op de Trilec-anciënniteits-meter.

Tel daar de drie jaar erbij die ik bij de koning heb gewerkt, één jaar op de gemeente van Dilbeek, zes jaar dat ik zelfstandige was en m’n jaar legerdienst als achttienjarige, dan kom ik begin volgend jaar aan een “actieve” carrière van 42 jaar.

De rode draad in heel die carrière is Trilec. Ik heb ooit mijn technische opleiding gevolgd in Schaarbeek, vlak bij de eerste winkel die Lampencentrale (nu Trilec) daar ooit geopend heeft in 1965. 

Vermits ik in die jaren toen de aankopen van het dagelijkse electriciteitsmateriaal mocht gaan afhalen voor onze praktijklessen kwam ik daar toen al als jonge gast vrij regelmatig over de vloer.

Later aan het Paleis heb ik m’n overste kunnen overtuigen om bij “CL” de lampen voor de koninklijke lusters te kopen. 

En nog later, toen ik zelfstandige was, kwam ik daar dagelijks over de vloer om mijn materiaal te bestellen. 

Sommige toenmalige medewerkers gelijk Hilde en Marie-Rose, die nog steeds bij ons werken, weten dat nog heel goed en steken mij af en toe nog steeds door dat ik in die tijd geen simpel duif was.

Het stond dan ook in de sterren geschreven dat ik daar vroeg of laat zou gaan werken. 

Eerst in Schaarbeek, later in Ternat, Groot-Bijgaarden en de laatste tien jaar in de huidige hoofdzetel te Erpe-Mere. 

De eerste jaren na de opening in 1965 waren naar verluidt vrij hilarisch, spijt dat ik die periode gemist heb.

Mijn bazen, Mr. en Mvr. Meert, de eerste generatie dus, hadden er niet beter op gevonden om hun doorzichtige standaard en tl-lampen te bezetten met een laagje verf in één of andere mooie kleur. 

Ze hingen die dan bij hun thuis te drogen aan een wasdraad en verkochten ze daarna in de zeer talrijke kabberdouchkes van het Brusselse. Succes verzekerd!  

Vandaar ook de eerste naam: Lampencentrale, bekend over heel Brussel en omstreken. 

Inmiddels bestaat de firma bijna 60 jaar en is de tweede generatie de derde stilaan aan het prepareren. 

Wie weet dat ik ooit nog ga werken voor de derde generatie? Stemt tot nadenken en zegt vooral veel over mezelf, de teller loopt…

Ik wens ze als het grootste familiebedrijf in onze sector heel veel succes in de toekomst en bedank ze ook dat ik deze Camino, die nu stilaan op z’n einde loopt, (hopelijk!) kan uitstappen.